Η Αραβησσός

Το χωριό Αραβησσός (ή Αραβυσός) βρίσκεται στο νομό Πέλλας της Μακεδονίας και έχει 1800 περίπου κατοίκους. Η Αραβησσός είναι ένα από τα πιο προικισμένα χωριά της περιοχής, με πλούσιο φυσικό περιβάλλον, χτισμένη σε ένα σημείο όπου το Πάϊκο απλόχερα δίνει τα νερά του στο διψασμένο κάμπο της Πέλλας. Ανάμεσα στην Λάκκα και τον Μυλότοπο, η Αραβησσός ξεχωρίζει όχι μόνο για τον χαρακτηρισμό που έχει ως υδροβολώνας του Πάικου αλλά και για τους μαχητικούς κατοίκους.

 Η Αραβησσός ήταν έδρα κοινότητας από το 1926, όντας ένα από τα κεφαλοχώρια της περιοχής. Οι κάτοικοι είναι κυρίως Καραμανλήδες (Αραβησσό και Ενεχίλ), Θρακιώτες (Ταϊφίρ, Γαλατά) αλλά και Βλάχοι από τα Μεγάλα Λιβάδια. Το παλιό όνομα του χωριού προδίδει την σχέση του χώρου με το νερό: «Όμπαρ», που σημαίνει δέκα μπάρες νερό.

Οι πηγές Αραβησσού πασίγνωστες σε όλη την Ελλάδα, κυρίως λόγω της υδροδότησης της Θεσσαλονίκης, αποτελούν μοναδικό σύμπλεγμα. Το νερό αποθηκεύεται την περίοδο των βροχών από τα πλούσια δάση οξιάς και τροφοδοτούν τις πηγές στις περιοχές «Τσιμτσίρι» και «Γάβρος».

ΤΟ ΛΑΤΟΜΕΙΟ

Πάνω από το χωριό, σε απόσταση περίπου 3 χλμ., βρίσκεται το λατομείο, όπου ακόμα και σήμερα μπορεί να δει κανείς τους κυβόλιθους που αποτελούν οικοδομικό υλικό σε κατοικίες της Πέλλας ή σε τμήματα της Αρχαίας Εγνατίας Οδού. Τα πετρώματα της περιοχής είναι αξιόλογα, ώστε ακόμη και σήμερα λειτουργούν λατομεία που παράγουν ασφαλτοκονιάσματα και υλικά χαλικοστρώσεων.

ΙΣΤΟΡΙΑ

Όπως είπαμε, το όνομα του χωριού, το οποίο ανήκε στην κοινότητα Ασιάρ Βέη, αρχικά ήταν Όμπαρ. Η ιστορία αυτού συνεχίζεται από το 1926 και μετά, καθώς τότε έγιναν οι πρώτες εγκαταστάσεις των κατοίκων και την ίδια χρονιά μετονομάστηκε και ο οικισμός. Παλαιότερα, οι μόνοι κάτοικοι ήταν οι Βλάχοι από τα Μεγάλα Λιβάδια, οι οποίοι όμως ζούσαν νομαδικά και έμεναν στην περιοχή εκείνη μόνο κατά το χειμώνα.

Οι πρόσφυγες της Αραβησσού από τη Μικρά Ασία έμειναν σε σπίτια που τους έφτιαξε το κράτος και ασχολήθηκαν με τη γεωργία. Συχνές ήταν οι ασθένειες λόγω της γειτνίασης με το Βάλτο των Γιαννιτσών (π.χ. ελονοσία). Αργότερα, κατέφτασαν πρόσφυγες από το Ενεχίλ που ασχολήθηκαν επίσης με τη γεωργία, καθώς και με την υφαντουργία.

Το χωριό έχει δυο εκκλησίες: τον κεντρικό ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος και το δεύτερο ναό στα νεκροταφεία του χωριού, αφιερωμένο στην Αγία Μαρδέσκα.