Ο θεράπων ίππος.
Η θεραπευτική ιππασία και η ιπποθεραπεία σήμερα θεωρούνται από τις πιο γρήγορα αναπτυσσόμενες μεθόδους παρέμβασης στον κόσμο των θεραπευτών και θεραπευμένων παγκοσμίως. Οι μέθοδοι αυτές χωρίζονται συμφώνα με τον HEDI (federation of Horses in Education and Therapy International) κυρίως σε Ιπποθεραπεία, Θεραπευτική Ιππασία και Αθλητική Θεραπευτική Ιππασία. Σήμερα, οι περισσότεροι ιππείς, μικροί και μεγάλοι ακολουθούν το πρόγραμμα της Ιπποθεραπείας, στο όποιο αναζητούνται νευρολογικές αλλαγές και οι ασκήσεις που ακολουθούνται είναι προσαρμοσμένες στον κάθε ιππέα, σύμφωνα με τις ικανότητές του.
Το πρόγραμμα στους περισσότερους ιππείς αποτελείται από είδη ασκήσεων εδάφους και ιππεύοντας. Να μην ξεχνάμε ότι ο ψυχολογικός παράγοντας σε όλα τα επίπεδα είναι πολύ σημαντικός, καθώς, κατά τη διάρκεια της θεραπείας, ο ιππέας, χωρίς να το αντιλαμβάνεται, λόγω καλού φόβου και μεγάλου σεβασμού προς το άλογο, είναι πολύ συγκεντρωμένος σε αυτό που του συμβαίνει. Κάπως έτσι διορθώνονται οι διαταραχές προσοχής και μνήμης. Στην ουσία, επειδή ο ιππέας, λόγω του ότι μετακινείται με τη βοήθεια ενός έμβιου όντος και εξαρτάται άμεσα από αυτό (πρωτόγνωρη κατάσταση γι? αυτόν), ωθείται να επιστρατεύσει συμπεριφορά, αισθήσεις και ένστικτα που δεν γνώριζε καν ο ίδιος ότι είχε. Οι ειδικοί αναφέρονται σε αυτήν την ιδιότητα της ιπποθεραπείας ως «αισθητηριακή ολοκλήρωση», επειδή επιστρατεύονται μεταξύ άλλων πολλές ?αν όχι όλες? οι αισθήσεις του ανθρώπου. Πολλοί από εσάς θα γνωρίζετε ότι τα άτομα με αυτισμό και μαθησιακές δυσκολίες έχουν ανάγκη από τέτοιου είδους αισθητηριακά ερεθίσματα.
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο που πρέπει να αναφερθεί, είναι η προσφορά της ιπποθεραπείας στα άτομα που παρουσιάζουν συμπτώματα διαταραχής βάδισης, ισορροπίας και μυοσκελετικού συστήματος, σαφώς από κυρίαρχες παθήσεις, όπως εγκεφαλική παράλυση, σκλήρυνση κατά πλάκας, κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και άλλες. Το άλογο συμβάλλει απευθείας στη λειτουργία της βάδισης (το σημαντικότερο ίσως στάδιο της ανθρώπινης εξέλιξης). Πολλοί από τους γονείς των θεραπευομένων λένε ιστορίες για το πώς έχει βελτιωθεί το περπάτημα των παιδιών, πώς έχει μεγαλώσει η θέλησή τους να μετακινηθούν στον χώρο και πώς μπορούν πια να σταθούν στα δύο τους πόδια αυτόνομα. Για να εξηγηθεί αυτό, πρέπει να ειπωθεί ότι η ιππασία θεωρείται ένας «εξομοιωτής» φυσιολογικά ανεπτυγμένης ανθρώπινης βάδισης. Δηλαδή ο ιππέας κατά την διάρκεια του βαδίσματος του αλόγου κινεί το σώμα του (παθητικά σαφώς, καθώς στην ουσία το άλογο τον κινεί) σαν να μην είχε ποτέ πρόβλημα στην βάδισή του. Αυτή η διαδικασία σε συνδυασμό με την θερμότητα που μεταδίδει το άλογο στον αναβάτη (προοδευτικά απ? την πυελική ζώνη προς τα άκρα του σώματος), σταδιακά και με τον καιρό παγιώνεται και σταθεροποιείται.
Ίσως το πιο ανεξήγητο φαινόμενο της ιπποθεραπείας και της ιππασίας γενικότερα, είναι η επίδρασή της στα άτομα με ψυχολογικές και ψυχιατρικές διαταραχές. Κάποιοι επιστήμονες υποστηρίζουν πως η εξάσκηση της ισορροπίας κατά την διάρκεια της ίππευσης, βοηθά την στρατηγική της σκέψης και την οργάνωση της, διότι τοπολογικά στον εγκέφαλο φλοιό είναι δύο συγγενείς και αλληλοεξαρτώμενες διεργασίες. Τόσο συγγενείς όσο και οι λειτουργίες της σκέψης και της ομιλίας. Ή όπως η ακουστική επεξεργασία με την εκφορά λόγου. Επίσης το γεγονός ότι ο ιππέας, είτε είναι στο έδαφος πλάι στο άλογο, είτε το ιππεύει, νιώθει χαρά και ευγνωμοσύνη, συμπόνια και σεβασμό, αισθήματα που σπανίως νιώθει ένα άτομο με διαταραχές τέτοιου είδους.